BAYRAMLAR
Bir bayram sabahını daha karşılamaya hazırlanıyor yüreğimiz. . ne bir sevinç ne de bir bayram heyecanı var gönlümde. Bu bayram nice bayramlar demek mutluluğunu hissetmiyor gönlüm...
Oysa ne güzeldir bayram sabahları. Tüm aile, birarada olmanın verdiği sevinçle coşar, evin her yanı. Uzaktakiler gelmiş, hasret bitmiştir. Kahkahalar çınlar, çocukların çığlıkları duyulur, her bir yanda. Kavgalar, gürültüler bile, mutluluk kıvamındadır. Yorgunluklar hissedilmez olmuştur. Birlikte edilen sabah kahvaltıları, alır çocukluğumuza götürür bizi. O günlerdeki bayram sevinçlerimizi hatırlarız.
Nasıl da heyecanla beklerdik bayramları. Geceden, elbiselerimizi hazırlar, sabahın olmasını isterdik biran önce. Hep yeni birşeyler olurdu bayramda giyeceğimiz. Sadece, bayram için alınan. Sabah kahvaltısını ettikten sonra, koyulurduk yola, mahalledeki komşuları ziyarete. Tanıdığımız tüm komşularla bayramlaşır, hatırlarını sorardık. Sonra, akrabalara gidilirdi. Bütün gün bir coşku, bir canlılık içinde geçer, içimizdeki kıpırtılar hiç durmazdı. Her yanımız sevinç olur, çiçekle bezenirdik sanki.
Bir de, bayram kartları vardı o zamanlar. Tüm dostlara, akrabalara yazılan, özenle seçilen kartlar. Kimisi, kendi şehrimizin izlerini taşır, kimisi de, anlamlı sözlerle bezenmiş olurdu. Aldığımız her kart evin bir köşesinde saklı tutulurdu, ara sıra okumak için. Şimdilerde, telefon mesajları ve emaillerin tahtında, bayram kartları otururdu. Aynı tadı vermiyor, ne telefon mesajları ne de bilgisayar mesajları. Sanki bayram kartları daha insani, daha duygu doluydu. Elimiz dokunurdu onlara, yüreğimizin sıcaklığı dökülürdü dizelere. Oysa, başkalarının harfleriyle yazılanlar, bir uzaklık, bir duygu eksikliği getirdi sanki. Bir de o mesajlara daha az emek verir olduk. Emek vermediğimiz şeyleri de o denli sıcak ve sevgi dolu bulamadık. Herşeyde olduğu gibi, yine bir çabukluk ve yetişme kaygısı sardı bayram dileklerimizi. Elektronik ortamlara yol aldık hep birlikte.
İnsan en sevdiğini kaybedince, kendinden bir parçayı yitirince bayram da anlamını yitiriyor işte öyle. Babanın elini öpmeden, sabah namazından babanın dönüşünü beklemeden, hadi kahvaltı hazır mı dediğini duymadan nasıl olacağını bilemiyor insan. Baba bayramın ta kendisi oluyor, baba tüm özel günlerin anlamı oluveriyor. Baba toprak oluyor, baba vatan oluyor, yokluğunda ıssız bir gecede kalıveriyorsun…
İnsan yaşamadan anlamıyor bazı şeyleri, oysa değerlerini yitirmemeli insan. Kendi çocukluğumuzun bayram sevinçlerini, gelecek kuşaklara da yaşatmalı. Paylaşımın ve birlikteliğin mutluluğunu duymalı çocuklar. Bayram sabahları giymek için alınan, giysileri olmalı çocukların. Bayram sabahları, tüm aile, birlikte edilen kahvaltılara uyanmalı. Uzak bir tatil beldesinde, buruk bir eğlenceyi yaşamaktansa, kalabalık bir ailede bayramlaşmanın coşkusu yaşanmalı. Çocukluğumuzdaki bayram sevinçlerini unutursak, bir gün anlamsız gelir yaşananlar. Bazı değerler vardır ki hayat boyu hatırlamak daha sağlam kılar hem geçmişi hem geleceği....Sevgiyle ve umutla dolu nice bayramlar dilerim….
.jpg)
