AĞIR HAYATLAR
Hava ağır ve nemli, güneş kararsız, bulutların arasında bir görünüp, bir kayboluyor. Sokakları kaplayan inşaat demirleri, sürekli sökülüp takılan parke taşlarının bozduğu kaldırımlar ve gelip gidişi kısa bir süreye yayılan yaz günleri…
Havadan daha ağır olansa, ülkenin sürekli insanı bir kasvet havasına sokan gündemi. Gittikçe ağırlaşan ve güneşin bu ağır bulutları bir türlü dağıtamadığı yaşantımız, gün geçmiyor ki yeni bir kasvet zincirini daha hayatımıza eklemesin.
Şehirler, hayatlar karışıyor. Birileri bir yerleri sahiplenip, diğerlerini oradan uzaklaştırıyor. Topraklara isimler yazılıyor. Herkes kendi başının çaresine bakmayı, birilerinin cezasını kendi elinden vermeyi borç biliyor. Kimse kendini güvende hissetmiyor, kimse hayatının ağır havasından kurtulamıyor.
Yaşam bir toz duman bulutunun içinde yarı saydam bir berraklıkta ilerlerken, herkes geleceğinden endişe ediyor. Ne yeni doğan bebekler, ne okul çağındaki çocuklar, ne iş bulmaya çalışan gençler güvenli bir hayatın huzurunu buluyor.
Herkeste bir şüphe, herşeyde bir bilinmezlik sürüp giderken, insanların yarını tasavvur edişleri bile değişiyor. Gençlerin, genç olmanın verdiği, tüy gibi hafif olma halleri bile, büyük bir ağırlığa dönüşüyor. Orta yaş ise, haddinden fazla erken gelip, kapıya dayanıyor. Hayal etme, farklı olanı isteme, yaşamı dilediğince yönlendirme gibi sözcükler sadece bir söz diziminden ibaret kalıyor.
Sohbetler, hep havada asılı kalan nemin, boğucu havasında; eğlenceler, yarı otomatik bir robotun uzaktan kumandalı edasında, sürüp gidiyor. Yaşadığımız şehirde, festivallerin iptal edilip, yerine yaz eğlenceleri yapılması ve bu eğlencenin de, devlet erkanının çelenk koyma merasimiyle başlaması, eğlencenin de ne boyutta olduğunu gösteriyor. Kimsenin farkında bile olmadığı müzik sesleri, birkaç yarışma derken, koskoca bir yazı, tören havasında bir eğlenceyle kapatmış oluyoruz. İnsanların birlikte eğlenebilmesi ya da bir anlığına da olsa, hayatın ağırlığından kurtulabilmesi, ne kadar da uzak bir hayal gibi duruyor. Yaşam biçimlerinin dayattığı ağırlığın, günden güne yayıldığı bu sürece, ülkenin içinde bulunduğu zor ve sıkıntılı süreç de eklenince, ‘varolmanın dayanılmaz hafifliği’, taştan bir ağırlığa dönüşüyor gitgide….
Yaşam denilen, uzun ve kısa zaman dilimi, kendi varoluş serüvenimiz olmaktan uzaklaşıp, başka hayatların öngördüğü biçimde şekillenmeye başlıyor artık…
