Aşık Veysel “Toprak” şiirinde gerçek dostun özelliklerini toprakta bulduğunu söylemişti. Madem insanoğlu gerçek dostun özelliklerini toprakta buluyor neden bu kadar saygısız davranıyor toprağa. Biri, şiir; diğeri, düzyazı olan bu metinleri beraber değerlendirelim. 

KARA TOPRAK

 

Dost dost diye nicesine sarıldım

Benim sâdık yârim kara topraktır

Beyhude dolandım boşa yoruldum

Benim sâdık yârim kara topraktır

 

Nice güzellere bağlandım kaldım

Ne bir vefa gördüm ne fayda buldum

Her türlü isteğim topraktan aldım

Benim sâdık yârim kara topraktır

 

Koyun verdi kuzu verdi süt verdi

Yemek verdi ekmek verdi et verdi

Kazma ile döğmeyince kıt verdi

Benim sâdık yârim kara topraktır

 

Âdem'den bu deme neslim getirdi

Bana türlü türlü meyva yedirdi

Her gün beni tepesinde götürdü

Benim sâdık yârim kara topraktır

 

Karnın yardım kazmayınan belinen

Yüzün yırttım tırnağınan elinen

Yine beni karşıladı gülünen 

Benim sâdık yârim kara topraktır

 

İşkence yaptıkça bana gülerdi

Bunda yalan yoktur herkes de gördü

Bir çekirdek verdim dört bostan verdi

Benim sadık yârim kara topraktır

 

Havaya bakarsam hava alırım

Toprağa bakarsam dua alırım

Topraktan ayrılsam nerde kalırım

Benim sâdık yârim kara topraktır

 

Dileğin varsa iste Allah'tan

Almak için uzak gitme topraktan

Cömertlik toprağa verilmiş Hak'tan

Benim sâdık yârim kara topraktır

 

Hakikat ararsan açık bir nokta

Allah kula yakın kul da Allah'a

Hakkın gizli hazinesi   toprakta

Benim sâdık yârim kara topraktır

 

Bütün kusurumuzu toprak gizliyor

Merhem çalıp yaralarımı düzlüyor

Kolun açmış yollarımı gözlüyor

Benim sâdık yârim kara topraktır

 

Her kim ki olursa bu sırra mazhar

Dünyaya bırakır ölmez bir eser

Gün gelir Veysel'i bağrına basar

Benim sâdık yârim kara topraktır

Aşık Veysel ŞATIROĞLU

HATIRLA!

Sen “ Varım ” dediğinde, önce ben sana kucak açtım ey insanoğlu… Yemek, giymek, içmek istedin… Ocağımda ne varsa sundum, yedin. Kucağımdakileri iplik iplik çekip giydin. Sana okyanuslarca su bağışladım, içtin… Dost bildiğimdin. Güvencemdin önceleri. Sen verdin, ben çoğalttım. Çoğalttım da yine sana geri verdim.

Bu muydu karşılığı ey insanoğlu? Sana açtığım ovalarıma, çayırlarıma, ormanlarıma, kara bacalı, kara suratlı fabrikalar diktin. Hem beni, hem sevdiklerimi, hem de kendini zehirledin!

En kıymetli dostlarını, kendi isteklerin uğruna feda ettin. Etini sütünü aldığın, yükünü taşıttığın masum yardımcılarına dirsek çevirdin. Yetmedi bana ve dostlarına yaptıkların; şimdi de kendine döndürdün öfkeni. Bir aylık bebekleri bir mermiye, bir ülke dolusu insanı bir varil petrole yeğledin.

Ey benim insanoğlum! Eski dostun Doğa’yım ben… Dost acı söyler derler ya… Ben de o nedenle acı söylüyorum sana. Sana, yapman gerekeni anımsatıyorum: “Kendine Dön” diyorum sana.

Bana bile unutturduğun insanlığını, sen anımsa, bari…

Sen dokundukça yine yüreğime, ben yine binler veririm sana karşılıksız… Ellerinde gül demetleri varsa, bakarken sen gökyüzüme, Ben sana yine temiz mavilerden özgür yürekler indiririm.

Bir gülümsemedir tüm gereksinimin, kendini anımsayabilmen için… Onu da uzakta arama. Yeni doğmuş bir kedi yavrusuna bak, insan yavrusuna bak, kuşa bak, köğepe bak, ata bak, ineğe bak… Tümünün yüzleri sana, seni anımsatmak için dönmüş. Yeter ki bir bakıver o yüzlere.

Ve ne olur lütfen anımsamaya çalış kim olduğunu…

Sen çok önemli bir varlıksın. Sen bir “ İnsan ” sın. Değerinin ayırdına var… Ki hep birlikte sürdürebilelim ortak yaşamımızı, ortak yurdumuz, dünyamızda…

Neslihan YAŞAR

Sevgi, birliğe; bencillik, yalnızlığa götürür. Daniel Defoe