Şimdi biraz kafaları çalıştırıp, fikir jimnastiği yapalım: Bir insan ölümünün 75.yıl dönümünde, yani ölümünün üzerinden tam 75 yıl geçmiş, nerdeyse bir asır geçmişken ve kendisinden bundan sonrası için hiçbir beklenti içinde de olunamayacakken (Anıtkabir metal dedektörlerinin verilerine göre 1 089 615 kişinin ziyaret ettiği tespit edilmiştir.) yazı ile yazıyorum yaklaşık bir milyon yüz bin kişi yalnızca bir gün içinde mezarını ziyarete gidiyor. Bu bir sevgi gösterisinin de ötesindedir. Yer yüzünde bir başka ülkede veya bir başka kişi için bu denli insan akının olacağını düşünemiyorum. 

Ulu Önder Atatürk’ün bu ilgiyi hak ettiğini daha önce de bir vesile ile yazmıştım. Ülkemize uçak yolculuğu ile yaklaşık 18-20 saat mesafede, nerdeyse dünyanın bize göre en batı ucunda bulunan Şili’nin başkenti Santiago’da Ulu Önder Atatürk’ün büstünü gördüğümde göğsüm kabarmıştı. Şili halkı da en az bizim kadar sevdiği için bir parkın ortasına büstünü dikmişlerdi. ‘’Ülkenizde kıymetini bilmeyen bedbahtlar olabilir, ancak biz kendisini çok seviyor ve yetişmekte olan çocuklarımıza örnek gösteriyoruz.’’ diyorlardı.     

Bu 10.Kasımda yapılan anma törenleri basında gereği gibi yer almadı. Basının çok büyük bir bölümü penguen göstermeyi tercih ettiği için Atatürk’ü anma törenleri özellikle ikinci planda bırakılmaya çalışılmaktadır. Bir örnek mi istersiniz: 10 Kasım 2013 Pazar günü Kadıköy İlçe Sahilinde 15 aylık torunumun da katıldığı ve kilometrelere varan, binlerce kişinin el ele tutuşarak oluşturduğu etkinliği ben hiçbir basın kurumunda göremedim. Pazar günü herkesin gevşeyip, bir haftalık yorgunluğu atmak için pijamayı çıkarmak istemediği bir günde, kahvaltı dahi yapmadan sokaklara dökülmesi bir sevgi eseridir. Başka hiçbir kuvvet böyle bir durumda birçok insanı dışarı çıkaramaz.  Kahvaltı dahi yapılmadan insanlar sabahın köründe sokaklara dökülebiliyorsa bu gerçek sevginin gereğidir.