Oysa ben bu mesleği tüm kanunlara, yönetmeliklere ve yasal yükümlülüklere uyarak, mesleğin tüm sorumluluklarının bilinci içerisinde tarafların hak ve çıkarları terazisini gözeterek, ailemin ve kendimin şeref ve onuruyla yapıyorum. 

Oysa sen, “ ayakçı” kimi zaman bir site yöneticisi, kimi zaman bir apartman görevlisi, kimi zaman kahvenin bir müdavimi, manav, marketçi, meydanda çalışan işçi olarak da karşıma çıkıyorsun. Benimle aynı işi yaptığını savunuyorsun; ama kanun, hukuk tanımıyorsun, yükümlülükler senin için konmamış sanki, mesleğimi hiç sevmiyorsun çünkü sevseydin yükümlülüklerini öğrenirdin. 

Memleketimde bugüne kadar konan kuralların yavaş işlemesi, iltimas hep sana yaradı. Ben vergilerimi, kiramı, elektrik, su, ilan vb. gibi pek çok giderleri öderken, mesleğimi öğrenirken, hakkı savunurken SEN...

Sen ayakçı, vergi vermedin, hiç bir şey ödemeden ekmeğimi çaldığın yetmedi, çoluk çocuğumun geleceğine göz diktin. Alıcı, satıcı, ev sahibi, kiracı senin için bir av oldu. Hak yedin, piyasa dengelerini bozdun, herkesi, hepimizi mağdur ettin. 

Yalnızdım, derdimi kimseye anlatamadım. En ağırıma giden seninle aynı kefeye konmamdı. 

Dur artık, unutma yanız değilim. şimdi mesleki geleceğime daha güvenle bakıyorum. Çünkü kendi mesleki örgütlenmemi” meslek odalarımı” kurdum. Mesleki kurallarımla sana geçit bırakmadım, bırakmayacağım da...

Odaların çabalarıyla 8 Temmuz 2003 tarihinde “ Emlak Komisyonculuğu Mecburi Standartı” ile mesleğimin onuru kurtuldu. Sen ve senin gibi parazitler ayıklanmaya başladı. 

Son beklentim meslek kanunumuzun yasallaşması ondan sonra yaptığım bu kutsal meslek senin gibi onursuz insanlardan arınmış, gelişmiş ülkelerdeki seviyesine ulaşacak. Ama sen bu ilkesizliğine devam edersen korkarım sonun hapis olacak. 

Bugün yaptığım işin bilinci ve haklı gururu ile çalışıyorum. Mesleğimi seviyorum ve en iyisini yapmaya çalışıyorum. 

Sana ve senin gibilere rağmen AYAKÇI!

Sizin gibilere pabuç bırakmayacağız...